Παραίτηση:απόδοση ευθυνών ή επιβράβευση;

Βιώνουμε σίγουρα μια ιστορικών διαστάσεων συγκυρία. Η κρίση είναι πασιφανής και πανταχού παρούσα και το κυριότερο, δεν γνωρίζουμε πού ακριβώς θα μας οδηγήσει και σε πόσο χρονικό διάστημα. Με τις τεράστιες οικονομικές όμως προεκτάσεις και διαστάσεις της, καλύτερο είναι να ασχοληθούν οι κατά τεκμήριο «ειδικοί»-μια και οι περισσότεροι κοιτούν γύρω σαστισμένοι και συνειδητοποιούν πως τα όποια προσόντα τους απλώς δεν επαρκούν (ή χρειάζονται αναθεώρηση) για την ερμηνεία και την αντιμετώπιση των φαινομένων. Στο συγκεκριμένο σύντομο κείμενο θέλω απλά να σχολιάσω ένα γεγονός, ήσσονος σχετικά σημασίας σε σχέση με τα κοσμογονικά που συμβαίνουν γύρω μας, απλά και μόνο επειδή φαίνεται να γίνεται επαναλαμβανόμενο και να καθιερώνεται.
Μέσα στο γενικότερο κλίμα απαξίωσης των θεσμών, ευτελισμού εννοιών και διαστρέβλωσης που βιώνουμε στον τόπο μας καιρό τώρα, με αποκορύφωμα τα τελευταία χρόνια και σχολιάζοντας απλά ότι αντί οι πάντες να ασχολούνται με τρόπο σοβαρό και πραγματικά ανήσυχο για την αντιμετώπιση των συνεπειών που έρχονται για τη χώρα, ασχολούμαστε με πραγματικά «δεύτερα» τοπικού ενδιαφέροντος γεγονότα, ήθελα να επισημάνω ότι οι ιθύνοντες κατόρθωσαν να αντιστρέψουν και να «θολώσουν» ακόμα και το θεσμό της παραίτησης.
Όταν σε άλλες χώρες και πολιτισμούς, η ίδια η παραίτηση από τη ζωή, ως κύρωση και αυτοτιμωρία θεωρείται ως επιβεβλημένη πράξη τιμής, και όταν στις περισσότερες χώρες στο τέλος μιας αποτυχημένης προσπάθειας προβλέπεται η ασφαλιστική δικλείδα ή η διέξοδος της απόλυσης ή της παραίτησης, στη χώρα μας πέρα από το πολύ σπάνιο του φαινομένου καθαυτού για τις περιπτώσεις των δημόσιων λειτουργών, ακόμα και όταν αυτή συμβαίνει, παρουσιάζεται σχεδόν ως τίτλος τιμής!
Ο πιεζόμενος από παντού πολιτικός, με τον τόπο να βοά και με τις πολιτικές συνέπειες των έργων του να έχουν εκδηλωθεί πλήρως και σε όλες τους τις προεκτάσεις, καταλήγει να υποβάλει την παραίτησή του (τυπικό το σενάριο και μπορούμε να θυμηθούμε πολυάριθμες περιπτώσεις, από τον κ. Τσιτουρίδη, μέχρι τον κ. Βουλγαράκη και τώρα βέβαια τον κ. Ρουσόπουλο) και αντί να δεχόμαστε την πράξη αυτή ως μια μορφή κολασμού, αναγνώρισης μερικής έστω αποτυχίας ή ανάληψης πολιτικής ευθύνης, αμέσως αρχίζουν τα εγκώμια για την προσφορά και το έργο του από την παράταξη και τους συναδέλφους του!
Με τα λόγια που ακούγονται μετά την αποχώρηση κάποιου Υπουργού, το λιγότερο που μπορεί να μας έρθει στο νου είναι η συμπάθεια για τον αδίκως πάσχοντα και η απορία «μα γιατί τον διώξανε τον άνθρωπο; Αυτός ήταν τουλάχιστον…εθνοσωτήρας!». Αλλά και ο ίδιος δεν προβαίνει ούτε σε απλές τυπικές δηλώσεις διαδικαστικού χαρακτήρα ή έστω ήπιας αυτοκριτικής, παρά δείχνει αφενός αμετανόητος για οτιδήποτε και αφετέρου περνάει σε σφοδρή αντεπίθεση έναντι δικαίων και αδίκων.
Αμέσως επιχειρείται να περάσει μια εντελώς διαφορετική εικόνα, ενός άλλου ανθρώπου, θύματος «αόρατων κύκλων», που καμία σχέση δεν είχε με αυτό που ακούγαμε και φαινόταν όλο το προηγούμενο διάστημα. Και αν μάλιστα ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, που σε όλο το διάστημα μιας κυβερνητικής θητείας έχει την ευθύνη της σύνθεσης της Κυβέρνησης, μιλά με τέτοια θέρμη για το έργο και το ήθος του παραιτηθέντος, τα ερωτήματα ενισχύονται και επαυξάνονται με ένα ακόμα: «Γιατί έγινε δεκτή η παραίτηση ενός τέτοιου ανθρώπου και πολιτικού;»
Χάνεται δηλαδή το ίδιο το νόημα της παραίτησης και θυμίζει αθλητικό γεγονός όπου ο προπονητής αντικαθιστά το αστέρι της ομάδας λίγο πριν το τέλος του αγώνα, μόνο για να εισπράξει το αποθεωτικό χειροκρότημα της εξέδρας!
Απλές επισημάνσεις, για να συγκρατούμε λίγο τη λογική μας και την όποια κριτική μας σκέψη και να μην την αφήσουμε και αυτήν να κατακρημνιστεί μαζί με το γενικό δείκτη του Χρηματιστηρίου!