Μήνυμα στους αδελφούς λουομένους

Ενώ κάποιοι έχουμε απομείνει στο άλλοτε «κλεινόν» άστυ να συμπληρώνουμε αιτήσεις για τον προσωρινό «σωτήρα» του προϋπολογισμού, το κτηματολόγιο, ο νους μας περιπλανάται στους λοιπούς συμπολίτες που επιδίδονται στα γνωστά «μπάνια του λαού». Έχοντας λοιπόν πλήρη επίγνωση πως αυτές τις μέρες η ανάγνωση των εφημερίδων, με τα μαντάτα σε όλα τα μέτωπα να είναι από γκρίζα έως μελαγχολικά δεν συνίσταται για τη βελτίωση της διάθεσης, αλλά γνωρίζοντας τη συνήθεια πλείστων ημών «πολιτικών και μη ζώων» να την έχουν υπό μάλης, θα αποτολμήσω μία έκκληση.
Δραπετεύοντας στιγμιαία, εντός των τειχών, το Σαββατοκύριακο διαπίστωσα ξανά το χάλι στο οποίο βρίσκεται ο εθνικός μας πλούτος, οι παραλίες μας- και μάλιστα αυτές για τις οποίες πληρώνουμε είσοδο για να χαρούμε. Και αυτή η κατάσταση δεν οφείλεται στους διάφορους «αρμοδίους» ή «υπευθύνους» αλλά σε όλους εμάς. Πρώτα και καλύτερα οι «γόπες» από τα τσιγάρα, που μου θύμισαν το λεγόμενο «γόπινγκ» στο οποίο επιδιδόμαστε στο στρατό. Μια απελπισία, σαν να αυτοαναπαράγονται. Και ύστερα τα κάθε είδους σκουπίδια. Σακούλες, αναψυκτικά, ποτήρια, χαρτιά. Τα έβλεπα και πρώτα απ’ όλα μου γεννήθηκαν ερωτηματικά, προς το σύνολο, προς τον καθένα. Γιατί βρε χριστιανέ (μουσουλμάνε, βουδιστή κλπ, πάντως συμπολίτη μου) δεν το σβήνεις το παντέρμο λίγο πιο κει, που έχει τασάκι; Σε κουράζει η κίνηση; Γιατί δεν αφήνεις την παραλία όπως τη βρήκες από τον καλό Θεό ή την όποια Πολιτεία;
Οι απαντήσεις πολλές, από την έλλειψη ουσιαστικής παιδείας μέχρι την εσκεμμένη αντίδραση προς ό,τι συμβολίζει αυτό που μας καταπιέζει και μας αηδιάζει. Το «κατεστημένο», οργανωμένο κράτος και τις απάνθρωπες πόλεις στις οποίες ζούμε. Αν όμως δεν ξεκινήσουμε μια κάποια αλλαγή από μέσα μας και δεν αγαπήσουμε λίγο, έμπρακτα, τον ίδιο μας τον τόπο, που όπως έλεγε ο Ελύτης, αποτελεί την ίδια την αντανάκλαση της ψυχής μας, πώς περιμένουμε από την ηγεσία μας να πράξει το ίδιο; Εκεί που όλοι είμαστε, με σχεδόν μαύρη καρδιά από αυτά που μας βομβαρδίζουν, ακρίβεια, διεθνείς κρίσεις, μίζες, εθνικές απειλές και απουσία ελπίδας και μυστικά προσμένουμε μια κάποια αλλαγή, ας την ξεκινήσουμε με ένα βλέμμα φροντίδας προς τον τόπο μας και το συνάνθρωπο. Και τα υπόλοιπα, τα «μεγάλα» θα ακολουθήσουν νομοτελειακά.