«Ανελεύθεροι Πολιορκητές»

Πώς να εκφράσεις την απόγνωση; Τη συσσωρευμένη θλίψη, την οργή, τα διάχυτα ερωτηματικά; Ποια σκέψη να προηγηθεί και ποια θα μπορούσε να είναι γόνιμη; Χρήσιμη; Ποιος λόγος να αποφύγει την ανιαρή, άνευρη και συμβιβασμένη κοινοτυπία; Το δημόσιο διαγωνισμό συνδυασμένης «συμπαράστασης και αγανάκτησης»; Μόνο σιωπή! Αμείλικτη, αποφασιστική, αδιαπραγμάτευτη! Σιωπή προς όλους, σαν ήσυχος, μαύρος ποταμός που παρασέρνει. Ξεπλένει ανομίες και αυθαιρεσίες, λόγια πολλά και άδεια, ύφη περισπούδαστα, κενά και τιποτένια. Καιρό τώρα αναρωτιέμαι:Μα ποιος επιτέλους θα βγει να πει αυτό που όλους μας πνίγει; Κοιτάζω γύρω παντού και θέλω να φωνάξω:Ε! Ο βασιλιάς είναι γυμνός!! Είναι γυμνός δεν το βλέπετε; Γυμνός αυτός κι ο θησαυρός του χάντρες!
Θυμάμαι ρήση πολιτικού ανδρός: «Ο πολιτικός δεν (πρέπει να) είναι λαπάς σαν τους ποιητές:» Κι όμως αυτούς τους δεύτερους αναζητώ απεγνωσμένα! Λίγα λόγια να μας ξεδιψάσουν από την ανομβρία. Να δείξουν ένα νέο δρόμο, να βοηθήσουν να στρέψουμε το βλέμμα προς το φως που χάσαμε κάπου στο δρόμο και γυρνάμε σαν τους τυφλοπόντικες. Χαμερπείς, σκονισμένοι κι ανήμποροι. «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», είπε ο μέγας τεχνίτης και συνόψισε το λυτρωτικό δράμα και το μεγαλείο μιας στιγμής και μιας κοινότητας. Που πάνω στη συμφορά της, βρήκε για λίγο την χαμένη «Βασιλεία». Τη χαρά της κοινότητας και των ιδανικών που αρκούν να μετατρέψουν μερικά εξαθλιωμένα σώματα σε φάρους ελπίδας και πνεύμα!
Σας ψάχνω να εκφράσετε αυτό που ζούμε και μας τρώει τα σωθικά. Μόνοι, στερημένοι νοήματος και χαράς, να βλέπουμε παντού πλαστικά σκηνικά και ψεύτικα χαμόγελα που περιγράφουν άλλοτε χαζοχαρούμενα κι άλλοτε με προσποιητές ή απλοϊκές ρυτίδες ανησυχίας τον κόσμο, όπως αυτός δεν είναι! Πολίτες, παιδιά, ασύνδετες νησίδες που ασφυκτιούν και ξαμολιούνται με δεμένα μάτια (ποιος τους δίδαξε αλλιώς;) να βρουν τον «εχθρό». Ανελεύθεροι Πολιορκητές!

Νίκος Κασκαβέλης, Δικηγόρος

Νίκη Ομπάμα:Η εκδίκηση των ονείρων και τα μαθήματα δημοκρατίας.

Μία βραδιά γεμάτη συναισθήματα. Μια βραδιά αποκορύφωμα μιας δύσκολης και σχεδόν ονειρικής πορείας ενός ανθρώπου που κατάφερε μέσα σε ένα μικρό σχετικά χρονικό διάστημα να κατορθώσει τόσα πολλά. Να συμβολίσει και να ενσαρκώσει τα όνειρα γενεών αλλά και να εκφράσει τις προσδοκίες νέων ανθρώπων, από όλες τις φυλές, σε όλο τον κόσμο. Τολμηρό; Δυσβάσταχτο; Πρώιμο; Πιθανώς. Αλλά ποιος ενδιαφέρεται σε αυτή τη φάση; Το μεγάλο βήμα, το οποίο σχεδόν πάντα γίνεται στο επίπεδο των συμβολισμών και των εικόνων, έγινε ήδη. Η Ιστορία γράφτηκε ήδη και η ροή του ποταμού ξεκίνησε ορμητική. Θα κυλήσει για ένα διάστημα μόνο με την αδράνεια που ήδη διαθέτει. Πόσο μάλλον να υπάρξει και ενίσχυσή της. Από πρωτοβουλίες του ιδίου ή ομοίων του παγκόσμια, από κινήματα και μεμονωμένους ενεργούς πολίτες.
Σαφώς κανείς δεν πρέπει να εξιδανικεύεται. Ούτε πρέπει να περιμένουμε μαγικά και ανεδαφικά πράγματα. Προσγειώσεις θα υπάρξουν πολλές. Αλλά σε μια εποχή που λέξεις όπως όραμα και όνειρο, αξίες και πίστη σε έναν απώτερο, συλλογικό σκοπό, ακούγονταν απλά ως ανεδαφικές ή απλώς συμπαθητικές και πάντως ως τυπικά συμπληρώματα σε τεχνοκρατικούς λόγους πολιτικών, ήρθε αναπάντεχα μια ευκαιρία να ακουστούν και πάλι. Να συνεπάρουν και να κινητοποιήσουν μαζικά. Πήραμε σίγουρα μια παράταση χρόνου, αν μη τι άλλο. Να σταθούμε όμως σε μερικά αξιοσημείωτα στοιχεία.
Η όλη αυτή πορεία του 44ου πια Πρόέδρου των Η.Π.Α., Μπαράκ Ομπάμα, ανέδειξε και πάλι στο προσκήνιο και έκανε της μόδας την ενασχόληση με τα κοινά και μάλιστα στην πιο υγιή της έκφραση. Αυτήν της αυτοπροσφοράς και της συμμετοχής σε έναν υπέρτερο και συλλογικό στόχο. Και αυτό το πραγματοποίησε κατά ιδανικό τρόπο, πλήρως εναρμονισμένο στο πνεύμα των καιρών. Αξιοποιώντας στο έπακρο όλα τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας, χωρίς ακρότητες και υπερβολές αλλά με άριστο πνεύμα επαγγελματισμού και προγραμματισμού, εμφανές σε κάθε στάδιο, σε κάθε βήμα. Στοχευμένες παρεμβάσεις, γεωγραφικά και θεματικά, μετρημένα λόγια και λέξεις, που συνειδητοποιούν επιτέλους το ειδικό τους βάρος και σημασία και εκτοξεύονται μόνο όπου και όπως πρέπει. Ακόμα και στην κορυφαία στιγμή, τίποτα δεν ξεφεύγει ή αφήνεται στην τύχη. Σοβαρότητα, ειλικρινές και σίγουρο ύφος, με σωστή δόση συναισθηματισμού και μετρήσιμων στόχων. Και όλα αυτά ειπωμένα με τέλειο σχεδόν τρόπο, έτσι ώστε να μπορούν να κοινωνηθούν στο μέσο άνθρωπο.
Σε αυτή τη μεγάλη βραδιά όμως, που θα αξιολογηθεί ως προς το πραγματικό της ιστορικό μέγεθος και σημασία σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου, υπάρχουν και άλλα εξίσου σημαντικά, κυρίως για εμάς εδώ και τη μίζερή μας καθημερινότητα όπως την έχουμε συνηθίσει πια και σε μεγάλο βαθμό επιβάλει στον ίδιο μας τον εαυτό. Σε πολλές περιστάσεις καταγγέλλουμε τα παράγωγα του πολιτισμού που μας εισάγονται από τις Η.Π.Α. , όπως επίσης και τις ωμές της παρεμβάσεις στο διεθνές πεδίο, με τρόπο παραβατικό και προκλητικό. Και τις πιο πολλές φορές έχουμε δίκιο. Θα πρέπει όμως να αναγνωρίζουμε και τις στιγμές που μας παραδίδει μαθήματα δημοκρατίας και εκφοράς δημοσίου λόγου από τους ισχυρούς της (θεσμικά τουλάχιστον) φορείς εξουσίας.
Οι ομιλίες εχθές, αφενός του νικητή Μπάρακ Ομπάμα αλλά αφετέρου (και ίσως κυρίως) του Γερουσιαστή Μακ Κέην, ανήκουν σε αυτές τις στιγμές. Στιγμές δημοκρατικού ήθους και απόδειξης της ποιότητας των θεσμών (έστω στο τυπικό, ξαναλέω, επίπεδο) τους οποίους και ενδυναμώνουν, στιγμές που ποιούν ήθος και παιδεύουν-εθίζουν πληθυσμούς. Στιγμές που πλάθουν συλλογική και εθνική συνείδηση. Ο Μακ Κέην, ένας άνθρωπος άγνωστος όσον αφορά τη σημαντική του πορεία στα αμερικανικά πράγματα για εμάς τους «μακρινούς» και ένας άνθρωπος που συγκέντρωσε και μεγάλο μέρος αντιπάθειας για τις θέσεις του σε αυτήν την προεκλογική περίοδο, σε στιγμές προσωπικού ήθους και υπέρβασης, κέρδισε από τη συμπάθεια έως την εκτίμηση και το σεβασμό μας. Και παρέδωσε μαθήματα.
Έδειξε πώς εισπράττεται και εκφράζεται μια ήττα με αξιοπρεπή τρόπο. Ανέλαβε το βάρος των προσωπικών του λαθών, με τρόπο που αρμόζει σε άνθρωπο που διακήρυττε το μαχητικό του πνεύμα και παρελθόν και ύστερα εξήρε τις αξίες που εκφράστηκαν στο πρόσωπο του νικητή του, αναγνωρίζοντας την ιστορικότητα των στιγμών που σηματοδότησαν ένα συμβολικό τέλος σε δεκαετίες φυλετικού διαχωρισμού και διακρίσεων . Και σε στιγμές σπάνιες για την συνήθη πρακτική παγκοσμίως, εναντιώθηκε στην λαϊκή δυσφορία και τις φωνές αποδοκιμασίες, αντιλαμβανόμενος το υπέρτερο συμφέρον της ίδιας του της χώρας και του σεβασμού προς τους θεσμούς και τους συμβολισμούς τους και εξέφρασε ενεργά τη στήριξή του στον «Πρόεδρό του» όπως τον χαρακτήρισε!
Τα ίδια και από τη μεριά του νικητή, που πρώτα εξήρε την αξία του αντιπάλου του και απένειμε τα εύσημα για την προσφορά και τον αγώνα του, παρόλο που η αντιπαράθεσή τους υπήρξε τόσο σφοδρή. Και ύστερα μίλησε και αυτός για την ενότητα του αμερικανικού λαού, εξαίροντας όλα αυτά τα πραγματικά ή φαντασιακά-συμβολικά στοιχεία που δημιουργούν και σφυρηλατούν ένα έθνος.
Πολλά τα συναισθήματα και οι σκέψεις. Σημαντικά τα μαθήματα, ειδικά για τους «κληρονόμους» και θεματοφύλακες εννοιών και λέξεων του κατεξοχήν ανθρωποκεντρικού πολιτισμού στην Ιστορία. Πώς να αντέξεις μετά όλη αυτή τη μετριότητα και τη μιζέρια της δικής μας επικαιρότητας και συνήθους πρακτικής, όπως μας την εκτοξεύουν καθημερινά τα κυρίαρχα μέσα, και όπως την εκφράζουν οι γνωστοί και συνήθεις «ύποπτοι» στους οποίους παρέχεται το δημόσιο βήμα;
Αλλά σήμερα ας αρκεστούμε στην απλή διατύπωση της άρνησης παραδοχής πως αυτή είναι η μοίρα μας και η προοπτική των δημοσίων πραγμάτων μας. Ας είναι, μέσα στο κλίμα της διάχυτης ευφορίας και μια μέρα περισυλλογής, που θα μας υπενθυμίσει και όλα εκείνα που ήδη πλουσιοπάροχα διαθέτουμε, και περιμένουν να εκφραστούν με τρόπο νέο και αξιοπρεπή, μέσα από λειτουργούντες θεσμούς σεβαστούς από όλους. Ας θέσουμε τα ερωτήματα. Οι απαντήσεις θα ακολουθήσουν, γιατί, κάτι που ξέραμε αλλά το θυμηθήκαμε ξανά, αξίζουμε ακριβώς όσο και τα όνειρά μας. Όχι λιγότερο, όχι περισσότερο.

Παραίτηση:απόδοση ευθυνών ή επιβράβευση;

Βιώνουμε σίγουρα μια ιστορικών διαστάσεων συγκυρία. Η κρίση είναι πασιφανής και πανταχού παρούσα και το κυριότερο, δεν γνωρίζουμε πού ακριβώς θα μας οδηγήσει και σε πόσο χρονικό διάστημα. Με τις τεράστιες οικονομικές όμως προεκτάσεις και διαστάσεις της, καλύτερο είναι να ασχοληθούν οι κατά τεκμήριο «ειδικοί»-μια και οι περισσότεροι κοιτούν γύρω σαστισμένοι και συνειδητοποιούν πως τα όποια προσόντα τους απλώς δεν επαρκούν (ή χρειάζονται αναθεώρηση) για την ερμηνεία και την αντιμετώπιση των φαινομένων. Στο συγκεκριμένο σύντομο κείμενο θέλω απλά να σχολιάσω ένα γεγονός, ήσσονος σχετικά σημασίας σε σχέση με τα κοσμογονικά που συμβαίνουν γύρω μας, απλά και μόνο επειδή φαίνεται να γίνεται επαναλαμβανόμενο και να καθιερώνεται.
Μέσα στο γενικότερο κλίμα απαξίωσης των θεσμών, ευτελισμού εννοιών και διαστρέβλωσης που βιώνουμε στον τόπο μας καιρό τώρα, με αποκορύφωμα τα τελευταία χρόνια και σχολιάζοντας απλά ότι αντί οι πάντες να ασχολούνται με τρόπο σοβαρό και πραγματικά ανήσυχο για την αντιμετώπιση των συνεπειών που έρχονται για τη χώρα, ασχολούμαστε με πραγματικά «δεύτερα» τοπικού ενδιαφέροντος γεγονότα, ήθελα να επισημάνω ότι οι ιθύνοντες κατόρθωσαν να αντιστρέψουν και να «θολώσουν» ακόμα και το θεσμό της παραίτησης.
Όταν σε άλλες χώρες και πολιτισμούς, η ίδια η παραίτηση από τη ζωή, ως κύρωση και αυτοτιμωρία θεωρείται ως επιβεβλημένη πράξη τιμής, και όταν στις περισσότερες χώρες στο τέλος μιας αποτυχημένης προσπάθειας προβλέπεται η ασφαλιστική δικλείδα ή η διέξοδος της απόλυσης ή της παραίτησης, στη χώρα μας πέρα από το πολύ σπάνιο του φαινομένου καθαυτού για τις περιπτώσεις των δημόσιων λειτουργών, ακόμα και όταν αυτή συμβαίνει, παρουσιάζεται σχεδόν ως τίτλος τιμής!
Ο πιεζόμενος από παντού πολιτικός, με τον τόπο να βοά και με τις πολιτικές συνέπειες των έργων του να έχουν εκδηλωθεί πλήρως και σε όλες τους τις προεκτάσεις, καταλήγει να υποβάλει την παραίτησή του (τυπικό το σενάριο και μπορούμε να θυμηθούμε πολυάριθμες περιπτώσεις, από τον κ. Τσιτουρίδη, μέχρι τον κ. Βουλγαράκη και τώρα βέβαια τον κ. Ρουσόπουλο) και αντί να δεχόμαστε την πράξη αυτή ως μια μορφή κολασμού, αναγνώρισης μερικής έστω αποτυχίας ή ανάληψης πολιτικής ευθύνης, αμέσως αρχίζουν τα εγκώμια για την προσφορά και το έργο του από την παράταξη και τους συναδέλφους του!
Με τα λόγια που ακούγονται μετά την αποχώρηση κάποιου Υπουργού, το λιγότερο που μπορεί να μας έρθει στο νου είναι η συμπάθεια για τον αδίκως πάσχοντα και η απορία «μα γιατί τον διώξανε τον άνθρωπο; Αυτός ήταν τουλάχιστον…εθνοσωτήρας!». Αλλά και ο ίδιος δεν προβαίνει ούτε σε απλές τυπικές δηλώσεις διαδικαστικού χαρακτήρα ή έστω ήπιας αυτοκριτικής, παρά δείχνει αφενός αμετανόητος για οτιδήποτε και αφετέρου περνάει σε σφοδρή αντεπίθεση έναντι δικαίων και αδίκων.
Αμέσως επιχειρείται να περάσει μια εντελώς διαφορετική εικόνα, ενός άλλου ανθρώπου, θύματος «αόρατων κύκλων», που καμία σχέση δεν είχε με αυτό που ακούγαμε και φαινόταν όλο το προηγούμενο διάστημα. Και αν μάλιστα ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, που σε όλο το διάστημα μιας κυβερνητικής θητείας έχει την ευθύνη της σύνθεσης της Κυβέρνησης, μιλά με τέτοια θέρμη για το έργο και το ήθος του παραιτηθέντος, τα ερωτήματα ενισχύονται και επαυξάνονται με ένα ακόμα: «Γιατί έγινε δεκτή η παραίτηση ενός τέτοιου ανθρώπου και πολιτικού;»
Χάνεται δηλαδή το ίδιο το νόημα της παραίτησης και θυμίζει αθλητικό γεγονός όπου ο προπονητής αντικαθιστά το αστέρι της ομάδας λίγο πριν το τέλος του αγώνα, μόνο για να εισπράξει το αποθεωτικό χειροκρότημα της εξέδρας!
Απλές επισημάνσεις, για να συγκρατούμε λίγο τη λογική μας και την όποια κριτική μας σκέψη και να μην την αφήσουμε και αυτήν να κατακρημνιστεί μαζί με το γενικό δείκτη του Χρηματιστηρίου!

Παραλιακής αυθαιρεσίας το εγκώμιο

Δυσκολεύεται, ισχυρίζεται, η Κυβέρνηση να εισπράξει τα έσοδα που προβλέπει ο προϋπολογισμός. Η φοροδιαφυγή, λέει, είναι (διαχρονικά) ο νούμερο 1 στόχος. Από την άλλη, μας διαβεβαιώνουν ότι ζούμε σε ευνομούμενη πολιτεία, όπου κυριαρχεί ο Νόμος και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Για επιχειρήστε μια βόλτα στην παραλιακή! Θα λυθείτε στα γέλια! Ή θα βάλετε τα κλάματα! Καλωσορίσατε στο βασίλειο της ανομίας, στη χαρά του παρακράτους και της αυθαιρεσίας! Έχει απ’ όλα ο νυχτερινός μπαξές: Από παραβίαση θεμελιωδών διατάξεων και δικαιωμάτων του κάθε «απλού» πολίτη, μέχρι ουσιώδεις παραβιάσεις διατάξεων του φορολογικού, πολεοδομικού και ποινικού δικαίου.
Κάτω από την προφανώς …συναχωμένη μύτη του κράτους και μέσα στα πόδια των τοπικών αρχών, ανθούν επιχειρήσεις που καταχρώνται, στην καλύτερη περίπτωση, την αμέλεια της κάθε νόμιμης εξουσίας. Στην ουσία την καταργούν καθημερινά και κυριολεκτικά για …ψωροδεκάρες , επιβάλλοντας στην πράξη τον δικό τους νόμο.
«Ευγενέστατοι» πορτιέρηδες (επάγγελμα ιδιαίτερα αναβαθμισμένο κοινωνικά στη συνείδηση πλείστου νεαρόκοσμου), με απαξιωτικό βλέμμα, φυσιογνωμιστές που «τσεκάρουν» εμπεριστατωμένα (!) προσωπικότητες και status, ώστε να αποφανθούν με ύφος σνομπ αν θα μπείτε ή δεν θα μπείτε στα άδυτα του νυχτερινού κέντρου! Παλαιότερα, απλά έδιωχναν! Προσφάτως αναμασάνε το γελοίο επιχείρημα «είμαστε γεμάτοι», ακόμα και όταν αυτό είναι προφανές ψέμα. Ακόμα και σε περιπτώσεις που έχει γίνει κράτηση τραπεζιού, και η παρέα έχει πληρώσει με τα ωραία (και πολλά της) λεφτά, σε συγκεκριμένα μαγαζιά, ακολουθείται αυστηρή πολιτική «να μην ανοίγει το τραπέζι» αν …άργησαν οι γυναίκες της παρέας. Μιλάμε για προσβολές προσωπικοτήτων αλλά και άρνηση παροχής διαφημισμένων (προς όλους) υπηρεσιών (!)
Αμ το άλλο? Το περίφημο «πάρκινγκ»! Παρκαδόροι με εντολές αυστηρής ταξινόμησης των αυτοκινήτων, παρκάρουν το αυτοκίνητο, ανάλογα της αξίας του? Δίπλα στο μαγαζί η τζάγκουαρ, ένα χιλιόμετρο μακριά το φοκσφάγκεν! Και δεν μιλάμε για τις παράλογες χρεώσεις. Ύστερα μιλάμε για πληθωρισμό!
Επιπλέον οδηγούν άτσαλα, κάνουν ζημιές και άν κάποιος ζητήσει απόδειξη για την « υπηρεσία»; Κοιτούν με ημίτρελο βλέμμα και μόνο που δεν σκάνε στα γέλια! Απόδειξη? Καλό ανέκδοτο! Το άλλο με τον Τοτο το ξέρετε? Και μιλάμε για τεράστια ποσά σε καθημερινή βάση. Αλλά ξέχασα! Τα φορολογικά βάρη μετακυλήονται, στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους…
Πέραν αυτών, οι γνωστές πολεοδομικές αυθαιρεσίες, με υπερβάσεις των αδειών -όπου υπάρχουν- σε τετραγωνικά αλλά και στη χρήση γης. Επιπλέον καταπατούν και τα δικαιωμάτων όσων θέλουν απλά να κάνουν μια βολτίτσα! Απαγορεύουν με το έτσι θέλω, το δικαίωμα πρόσβασης στον κοινό φυσικό μας πλούτο! Περπατούσα τις προάλλες με παρέα κατά μήκος της παραλίας, όταν ξαφνικά, και μέσα στη μέση της αμμουδιάς, με το κύμα στα πόδια μου, εμφανίζεται κυριολεκτικά ανάμεσα στις σκιές άγνωστος, για να ζητήσει 15 ευρώ, επειδή, λέει, μπήκαμε στο Χ μαγαζί! Άνθρωπέ μου, του λέω, τι είσοδο να πληρώσω? Βόλτα στη θάλασσα κάνω! Απάντηση: « Είμαι απλός υπάλληλος και πρέπει να σεβαστείτε τη δουλειά που κάνω εδώ μέσα στη νύχτα!» Αφού ξεπέρασα το πλάγιο εγκεφαλικό, και αφού του ανέφερα πως παρόμοιο επιχείρημα προέβαλαν οι Ναζί στη δίκη της Νυρεμβέργης, αποφάσισα να μη συνεχίσω το διαπληκτισμό στο σκοτάδι, αισθανόμενος εντελώς ανυπεράσπιστος στην ίδια μου την περιοχή, σκεπτόμενος ότι αν συνέχιζα, το ξημέρωμα μπορεί και να με ξέβραζε πουθενά το κύμα…
Δεν θα αναφερθώ στο χαμό που γίνεται μέσα στα περισσότερα μαγαζιά της παραλιακής. Την επικίνδυνη πολλές φορές ποιότητα των ποτών και τις πιθανές παράνομες δραστηριότητες και δοσοληψίες. Είναι γνωστά.
Κατά τα’ άλλα είμαστε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία. Που συντηρεί και διαιωνίζει όλα αυτά τα θλιβερά με την σιωπηλή ανοχή και συνενοχή όλων. «Μια βδομάδα στη σκλαβιά για μια νύχτα γκλαμουριά», είχα δει πριν από χρόνια γραμμένο σε έναν τοίχο. Αυτός είναι ο μέσος Έλληνας! Το ίδιο και ο μέσος πολιτικός. Μόνο ελάχιστοι ασκούν πραγματικά έλεγχο. Η πλειονότητα «κάνει τα στραβά μάτια» για το προσωπικό της συμφέρον, εκλογικό και οικονομικό.
Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για όποιον πολιτικό πραγματικά θέλει να λέγεται μεταρρυθμιστής, εκσυγχρονιστής ή οραματιστής! Που πραγματικά και με δίκαιο τρόπο θέλει να ελέγξει την φοροδιαφυγή. Πραγματικά θέλει να κάνει την Ελλάδα ευρωπαϊκή ευνομούμενη χώρα. Όσον αφορά όλους εμάς? Εκτός από υποχρεώσεις, έχουμε δικαιώματα, φωνή κι ευθύνη! Καιρός να φωνάξουμε και να διεκδικήσουμε!

Μήνυμα στους αδελφούς λουομένους

Ενώ κάποιοι έχουμε απομείνει στο άλλοτε «κλεινόν» άστυ να συμπληρώνουμε αιτήσεις για τον προσωρινό «σωτήρα» του προϋπολογισμού, το κτηματολόγιο, ο νους μας περιπλανάται στους λοιπούς συμπολίτες που επιδίδονται στα γνωστά «μπάνια του λαού». Έχοντας λοιπόν πλήρη επίγνωση πως αυτές τις μέρες η ανάγνωση των εφημερίδων, με τα μαντάτα σε όλα τα μέτωπα να είναι από γκρίζα έως μελαγχολικά δεν συνίσταται για τη βελτίωση της διάθεσης, αλλά γνωρίζοντας τη συνήθεια πλείστων ημών «πολιτικών και μη ζώων» να την έχουν υπό μάλης, θα αποτολμήσω μία έκκληση.
Δραπετεύοντας στιγμιαία, εντός των τειχών, το Σαββατοκύριακο διαπίστωσα ξανά το χάλι στο οποίο βρίσκεται ο εθνικός μας πλούτος, οι παραλίες μας- και μάλιστα αυτές για τις οποίες πληρώνουμε είσοδο για να χαρούμε. Και αυτή η κατάσταση δεν οφείλεται στους διάφορους «αρμοδίους» ή «υπευθύνους» αλλά σε όλους εμάς. Πρώτα και καλύτερα οι «γόπες» από τα τσιγάρα, που μου θύμισαν το λεγόμενο «γόπινγκ» στο οποίο επιδιδόμαστε στο στρατό. Μια απελπισία, σαν να αυτοαναπαράγονται. Και ύστερα τα κάθε είδους σκουπίδια. Σακούλες, αναψυκτικά, ποτήρια, χαρτιά. Τα έβλεπα και πρώτα απ’ όλα μου γεννήθηκαν ερωτηματικά, προς το σύνολο, προς τον καθένα. Γιατί βρε χριστιανέ (μουσουλμάνε, βουδιστή κλπ, πάντως συμπολίτη μου) δεν το σβήνεις το παντέρμο λίγο πιο κει, που έχει τασάκι; Σε κουράζει η κίνηση; Γιατί δεν αφήνεις την παραλία όπως τη βρήκες από τον καλό Θεό ή την όποια Πολιτεία;
Οι απαντήσεις πολλές, από την έλλειψη ουσιαστικής παιδείας μέχρι την εσκεμμένη αντίδραση προς ό,τι συμβολίζει αυτό που μας καταπιέζει και μας αηδιάζει. Το «κατεστημένο», οργανωμένο κράτος και τις απάνθρωπες πόλεις στις οποίες ζούμε. Αν όμως δεν ξεκινήσουμε μια κάποια αλλαγή από μέσα μας και δεν αγαπήσουμε λίγο, έμπρακτα, τον ίδιο μας τον τόπο, που όπως έλεγε ο Ελύτης, αποτελεί την ίδια την αντανάκλαση της ψυχής μας, πώς περιμένουμε από την ηγεσία μας να πράξει το ίδιο; Εκεί που όλοι είμαστε, με σχεδόν μαύρη καρδιά από αυτά που μας βομβαρδίζουν, ακρίβεια, διεθνείς κρίσεις, μίζες, εθνικές απειλές και απουσία ελπίδας και μυστικά προσμένουμε μια κάποια αλλαγή, ας την ξεκινήσουμε με ένα βλέμμα φροντίδας προς τον τόπο μας και το συνάνθρωπο. Και τα υπόλοιπα, τα «μεγάλα» θα ακολουθήσουν νομοτελειακά.

Ντόπινγκ:Μια πρόταση ανατροπής

Για ακόμα μία φορά η ελληνική κοινωνία πρόσφατα «συγκλονίστηκε» με τις αποκαλύψεις ότι αθλητές μας χρησιμοποίησαν απαγορευμένες ουσίες για να μεγιστοποιήσουν τις επιδόσεις τους. Το ίδιο κατά καιρούς συμβαίνει στην πλειοψηφία των «αναπτυγμένων» κοινωνιών με κατά καιρός αποκαλύψεις ή και θανάτους γνωστών αθλητών που αποδίδονται στα αναβολικά.
Το θέμα έχει αναλυθεί διεξοδικά από αρμοδιότερους του γράφοντος, απλά εδώ θα σταθώ στην υποκριτική τάση της κοινωνίας στο σύνολό της, από όλους εμάς μέχρι τα ΜΜΕ και τους επίσημους φορείς που επιδιώκουμε ολοένα και υψηλότερες επιδόσεις. Βιομηχανίες στήνονται, η ζωοδότης διαφήμιση για τα ΜΜΕ παγκόσμια στηρίζεται ακριβώς σε αυτές και στους αθλητές ινδάλματα και ύστερα λέμε ότι απαγορεύονται οι ουσίες αυτές. Μα μόνο μια απλή λογική ερώτηση αρκεί για να αποκαλύψει το προφανές. Μέχρι ποιο σημείο είναι ανθρωπίνως δυνατό να φτάσουν οι αθλητικές επιδόσεις; Ως πού μπορούν να αποδοθούν στις βελτιωμένες πρακτικές προπόνησης, στη βελτιωμένη διατροφή, στην αθλητική τεχνολογία ή ακόμα και την εξέλιξη του ανθρωπίνου είδους; Και αν σταματήσει η βελτίωση των κάθε είδους ρεκόρ πώς θα στηριχτεί όλη αυτή η αθλητική βιομηχανία, πώς θα στηριχθούν και θα παραχθούν τα ποικίλα είδωλα; Μονόδρομος η χρήση των αναβολικών. Μονόδρομος η διακινδύνευση ζωών, η φαλκίδευση των διαφόρων αθλητικών-ολυμπιακών ιδεωδών.
Η απάντηση στο πρόβλημα πρέπει στη βάση της να έχει τη διεθνή και ομόθυμη αναγνώρισή του και την επιθυμία αντιμετώπισής του. Και ύστερα μπορούν να προταθούν δυο δρόμοι που θα μπορούσαν να δώσουν μια κάποια διέξοδο. Η πρώτη κινείται στα πλαίσια του ρεαλισμού και εμπεριέχει μικρότερες συγκρούσεις. Σύμφωνα με αυτή η χρήση αναβολικών αναγνωρίζεται ως υπάρχουσα και νομιμοποιείται, τίθεται στο φως της δημοσιότητας και του επίσημου επιστημονικού ελέγχου, έτσι ώστε τα διάφορα προϊόντα να γίνονται όσο το δυνατόν «ασφαλή». Έτσι σταματά η συνολική υποκρισία και η διακωμώδηση των πάλαι ποτέ υψηλών ιδεωδών και συμβιβαζόμαστε με την πραγματικότητα, με τους αθλητές να αναλαμβάνουν συνειδητά το ρίσκο τους και να μην κινδυνεύουν διαρκώς με δημόσια διαπόμπευση.
Σύμφωνα με την άλλη προτεινόμενη εκδοχή, πιο ουτοπική και ρομαντική καθώς προϋποθέτει μεγάλη διάθεση για ανατροπές και συγκρούσεις, ανατρέπουμε το υπάρχον σύστημα. Θα μπορούσαμε για παράδειγμα να μετράμε μόνο τις επιδόσεις σε κάθε αγώνα ξεχωριστά, χωρίς να γίνονται γενικές συγκρίσεις. Βραβεύονται κάθε φορά οι πρώτοι, χωρίς πια να μετράμε παγκόσμια ρεκόρ και τα συναφή. Οι συμμετέχοντες σε κάθε τουρνουά παίρνουν τα μετάλλια τους ανάλογα με τις επιδόσεις τους και τελεία.
Η άλλη περίπτωση θα ήταν ο «μηδενισμός» των επιδόσεων-ρεκόρ –τα οποία θα παραμείνουν φυσικά στην αθλητική ιστορία για τους ενδιαφερομένους- και το ξεκίνημα των μετρήσεων εξαρχής. Ξεκίνημα ενός δεύτερου κύκλου αθλητικής ιστορίας από κάποιο συμφωνημένο σημείο μηδέν! Έτσι και τα ρεκόρ θα μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν, αλλά από νέα, πιο ανθρώπινα και λογικά επίπεδα που δε θα πιέζουν τους αθλητές για υπεράνθρωπες επιδόσεις.
Όλα τα παραπάνω βέβαια μπορεί να φαντάζουν ουτοπικά, είναι όμως κάποιες αφορμές για εκκίνηση σοβαρής συζήτησης. Ούτως ή άλλως προϋπόθεση για οποιαδήποτε αλλαγή είναι η δημόσια συζήτηση και η πάνδημη και ισχυρή απαίτηση –μέχρι σημείου μποϊκοτάζ- για ριζική εξυγίανση του χώρου, που αποτελεί άλλωστε και διέξοδο αλλά και πρότυπο για τις νεότερες γενιές.